به گزارش اقتصاد معاصر؛ اظهارنظری که از زبان یک مقام بهداشتی، نه‌تنها غیرمسوولانه، بلکه از اساس غیرکارشناسی است. چراکه صنعت خودرو در هیچ‌یک از محورهای مطرح‌شده، متولی مستقیم سیاست‌گذاری یا قانون‌گذاری نیست. نهادهای ناظر بر کیفیت خودرو وزارت صمت، سازمان ملی استاندارد، پلیس راهور و سازمان محیط‌زیست‌اند و اگر قرار بود هر مدیر دولتی خارج از قلمرو تخصص خود چنین سخن بگوید، کشور دیگر نیازی به تقسیم مسوولیت نداشت.
اما رئیسی را باید بهتر شناخت. او همان مدیری است که چندی پیش در نشست خبری رسمی، در پاسخ به پرسش یک خبرنگار، با لحنی تحقیرآمیز گفت: «یک الف‌بچه نشسته اینجا حرف مفت می‌زند!»
رفتاری که با واکنش گسترده جامعه رسانه‌ای روبه‌رو شد و بسیاری از روزنامه‌نگاران، آن را نشانه نگاه از بالا به پایین و فقدان ظرفیت گفت‌وگو در بخشی از بدنه مدیریتی کشور دانستند. حال، همان مدیر، این‌بار با تکرار همان الگوی گفتار احساسی و پوپولیستی، به یکی از بزرگ‌ترین صنایع کشور تاخته است.
از معاون وزیر بهداشت انتظار می‌رود پیش از حمله به صنعت خودرو، گزارش مرگ‌ومیر ناشی از خطاهای پزشکی، آلودگی بیمارستان‌ها، کمبود دارو و ضعف نظارت در حوزه خود را مطالعه کند. از نظر داده‌های رسمی، سهم عوامل انسانی، ایمنی جاده‌ها، کیفیت سوخت، و رفتار راننده در تلفات جاده‌ای، چندین برابر سهم مستقیم خودرو است. با این حال، او ساده‌ترین و دم‌دست‌ترین بخش ماجرا را هدف گرفته است: صنعت خودرو، آن هم در شرایطی که همین صنعت، با وجود تحریم، اشتغال مستقیم و غیرمستقیم صدها هزار نفر را حفظ کرده و دومین ستون صنعتی کشور پس از نفت محسوب می‌شود.
توصیه آقای رئیسی به واردات خودروهای برقی از چین، بیش از هرچیز، نشان می‌دهد که ایشان از زیرساخت‌های واقعی کشور و محدودیت شبکه برق، فاصله معناداری دارد. کشوری که همین حالا در تابستان‌ها با کسری برق چند هزار مگاواتی روبه‌رو است، چگونه می‌تواند یک‌باره پذیرای خودروهای تمام‌برقی شود؟
در جهانی که گفتار عمومی نیازمند دقت و دانش است، اظهاراتی از این دست نه‌تنها کمکی به بهبود کیفیت صنعت نمی‌کند، بلکه ذهن افکار عمومی را از مشکلات واقعی حوزه سلامت و معیشت مردم منحرف می‌سازد. متاسفانه، تکرار این‌گونه اظهارات از سوی برخی مدیران، به‌جای اصلاح امور، بیشتر رنگ و بوی «فرار به جلو» دارد؛ تلاشی برای جلب توجه رسانه‌ها پس از رفتارهای ناپسند و توهین‌آمیز گذشته.
در نهایت، به‌جای آن‌که تریبون سلامت کشور، محل شعارهای هیجانی شود، بهتر است معاون محترم وزیر، انرژی خود را صرف بازسازی اعتماد از دست‌رفته میان وزارت بهداشت و جامعه رسانه‌ای کند، اعتمادی که با همان جمله «الف‌بچه» و تکرار اظهارنظرهای غیرتخصصی، بیش از پیش آسیب دیده است.