باوجود موافقت ضمنی ایالات متحده و بیشتر کشورهای اروپایی با کریدور زنگزور، کشورهای فرانسه، ایران و روسیه به دلایل فرهنگی، امنیتی و اقتصادی از مخالفان جدی این پروژه هستند.

طرح کریدور زنگزور که با وعده اتصال شرق به غرب مطرح شده، به‌ جای آنکه به پروژه‌ای توسعه‌محور بدل شود، به صحنه‌ای برای کشمکش‌های ژئوپلیتیکی در قفقاز جنوبی تبدیل شده است؛ مسیری که بیش از آنکه راهی برای همگرایی منطقه‌ای باشد، به ابزاری برای مهار روسیه و تضعیف نقش ایران بدل شده و فعلا چیزی جز یک «نقشه روی کاغذ» نیست.

پیشنهاد ایالات متحده برای اجاره ۱۰۰ ساله کریدور زنگزور، نشان‌دهنده اهمیت راهبردی این کریدور برای تضعیف محور روسیه-ایران-چین و تامین امنیت انرژی اتحادیه اروپا با کاهش وابستگی به مسکو است.

ارسال کالاهای روسی به عربستان از طریق ایران و کریدور شمال-جنوب می‌تواند هزینه انتقال آن را کاهش و به افزایش حجم مبادلات دوجانبه کمک کند. همچنین بستر مناسبی برای همکاری بیشتر تهران و ریاض است.

یکی از اهداف آمریکا و اسرائیل در تجاوز به خاک ایران، ناامن نشان دادن این کشور برای کریدورهای جهانی‌ست تا اهمیت ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی ایران را تضعیف کنند.

با وجود تلاش و تمایل ترامپ برای احیای کریدور آیمک، مشکلات جدی فنی، مالی و ژئوپلیتیکی مانع از این امر شده و احتمالا سفر آتی وی به خلیج فارس نیز نمی‌تواند در آن تاثیر داشته باشد.

روسیه برای دسترسی روان به بازارهای جنوب آسیا به دنبال اتصال ریلی به پاکستان است که با وجود موانع جدی بر سر مسیر ریلی ترانس افغان، توسعه بخش شرقی کریدور شمال-جنوب از طریق ایران از اهمیت راهبردی برخوردار است.

تحولات سوریه و افزایش نفوذ ترکیه در سوریه، می‌تواند فشار آنکارا برای گرفتن امتیاز از مسکو در قفقاز جنوبی به ویژه کریدور زنگزور را افزایش دهد.

بودجه حمل‌ونقل ۱۴۰۴ با افزایش چشمگیر اعتبارات سرمایه‌ای، امیدهایی برای توسعه زیرساخت‌های ترانزیتی کشور ایجاد کرده اما چالش‌هایی همچون عدم تامین سرمایه اولیه صندوق توسعه حمل‌ونقل و حذف برخی اعتبارات حیاتی، نگرانی‌هایی را برانگیخته است.

فعال شدن کریدور ریلی افغانستان-ایران-اروپا می‌تواند نتایج مهمی داشته باشد که موقعیت ترانزیتی ایران را از چین تا اروپا تقویت می‌کند.