ایران برای بهره‌برداری از موقعیت جغرافیایی خود و تحقق منافع اقتصادی‌اش، باید هر چه سریع‌تر و به‌طور هم‌زمان کریدورهای شمال-جنوب و خلیج فارس-دریای سیاه را فعال کند، در این‌باره می‌تواند از ظرفیت‌های منطقه‌ای و جهانی برای پیشبرد این دو کریدور استفاده کند.

راه‌اندازی راه‌آهن چین–قرقیزستان–ازبکستان به عنوان پروژه قرن در آسیای مرکزی، در صورت اتصال به ایران از طریق ترکمنستان، می‌تواند دسترسی آن‌ها به خلیج فارس و اروپا را تسهیل کند.

کریدور شمال-جنوب به عنوان عامل تغییردهنده بازی کریدورها، نقش مهمی برای کشورهای اوراسیا دارد و در این میان، تکمیل راه‌آهن رشت-آستارا تحقق این امر را تسریع خواهد کرد.

اتصال خط‌آهن شلمچه-بصره، یکی از پروژه‌های مهم زیربنایی بوده که به‌ عنوان یک گام کلیدی در ارتقای روابط اقتصادی و تجاری ایران و عراق به شمار می‌آید، به طوری که این پروژه نه فقط به تقویت ژئوپلیتیک ایران کمک می‌کند، بلکه بستر مناسبی برای گسترش تجارت در غرب آسیا را فراهم می‌سازد. 

با فرض سهم متعارف ۱۰ درصدی از ارزش کالا برای ترانزیت و حمل‌ونقل، بازار ۲۷۵ میلیون دلاری در اختیار ایران قرار خواهد گرفت و به واسطه آن چندین شغل در حوزه‌های مرتبط و در پی آن توسعه اقتصادی نوار شرقی کشور بر مبنای درآمد ارزی حاصل خواهد شد. 

پس از سقوط دولت اسد در سوریه، دوباره امکان اجرای خط لوله گازی قطر و ترکیه با عبور از سوریه مطرح شده که به نظر می‌رسد با موانع و چالش‌های جدی و همچنین مخالفت سایر بازیگران مواجه شود. 

چین، ایران و روسیه در حال همکاری نزدیک برای ایجاد یک بستر تجاری و سرمایه‌گذاری جدید در راستای حمایت از دستور کار سیاسی خود هستند. 

سازمان همکاری اقتصادی (اکو) به دلیل قرار گرفتن در شرق آسیا و اروپا موقعیت منحصر به‌فردی در توسعه کریدورهای ترانزیتی مانند شمال-جنوب داشته و ایران به عنوان یکی از بنیانگذاران آن، در کانون این تلاش‌ها قرار دارد.

راه‌آهن رشت-آستارا به‌ عنوان یکی از پروژه‌های کلیدی در توسعه کریدور شمال-جنوب، پس از دو دهه انتظار همچنان در سایه موانع سیاسی، اقتصادی و فنی قرار دارد، یکی از عوامل تاثیرگذار بر پیشرفت یا تعویق این پروژه ریلی، تغییرات سیاسی در داخل ایران و تعاملات آن با کشور‌های خارجی است.

اخیرا هند و روسیه اقدام به ایجاد مسیر دریایی چنای-ولادی وستوک کرده‌اند که به دلیل عبور از دریای ین جنوبی، با چالش امنیتی جدی مواجه بوده و از همین‌رو، بهترین گزینه برای اتصال دو کشور همان کریدور شمال-جنوب تلقی می‌شود.