به گزارش خبرنگار اقتصاد معاصر؛ بر اساس آمارهای جدید، ظرفیت جهانی انرژی‌های تجدیدپذیر که در سال ۲۰۲۲ به ۳،۳۷۲ گیگاوات رسیده بود، پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ به ۵،۷۰۰ گیگاوات افزایش یابد که نشان‌دهنده رشد نزدیک به ۲.۷ برابر است. انرژی خورشیدی فتوولتائیک (Solar PV) و انرژی بادی به عنوان موتورهای اصلی این رشد شناخته می‌شوند و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۰ این فناوری‌ها حدود نیمی از برق جهان را تامین کنند.
از چین انتظار می‌رود که این کشور ۶۰ درصد از افزایش ظرفیت جهانی انرژی‌های تجدیدپذیر را به خود اختصاص دهد. چین با سرمایه‌گذاری‌های کلان در زیرساخت‌های انرژی تجدیدپذیر، به عنوان پیش‌رو در این حوزه شناخته می‌شود.
اتحادیه اروپا و ایالات متحده پیش‌بینی کرده‌اند که ظرفیت خود را تا سال ۲۰۳۰ دو برابر کنند. سیاست‌های حمایتی و تعهدات زیست‌محیطی در این کشورها نقش مهمی در این رشد ایفا خواهد کرد.
اقتصادهای نوظهور مانند سنگاپور، پرو، کنیا و نیجریه دارای ظرفیت‌های استفاده‌نشده‌ای هستند که می‌توانند با بهره‌گیری از سیاست‌های محیط‌زیستی به چرخه جهانی انرژی تجدیدپذیر بپیوندند.
طرح‌ها و قوانین دولتی، مانند وضع مالیات بر انتشار کربن، به عنوان ابزاری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و تشویق به استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر عمل می‌کند. به عنوان مثال مالیات ۴۴ یورویی فرانسه بر هر تن کربن‌دی‌اکسید به این هدف کمک می‌کند. همچنین تعهد به استفاده از خودروهای برقی (EVs) تا سال ۲۰۳۰ در برخی شهرهای اروپایی، به ترویج استفاده از انرژی‌های پاک کمک خواهد کرد.
طبق گزارش آژانس بین‌المللی انرژی (IEA)، از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۴، سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر تقریبا دو برابر سرمایه‌گذاری در سوخت‌های فسیلی شده است. این روند تغییرات اساسی در اولویت‌های سرمایه‌گذاری جهانی را نشان می‌دهد.
قراردادهای خرید برق (PPA) بین تولیدکنندگان انرژی تجدیدپذیر و خریداران شرکتی، به تامین مالی پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر کمک می‌کند و اطمینان خاطر برای سرمایه‌گذاران فراهم می‌آورد. همچنین استفاده از استانداردهای RPS (Renewable Portfolio Standards) برای الزام شرکت‌ها به تامین بخشی از انرژی خود از منابع تجدیدپذیر، به ترویج این نوع انرژی در بازار کمک می‌کند.
حرکت به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ اجتناب‌ناپذیر است اما چالش‌هایی نظیر تامین سرمایه و مدیریت اقتصادی دوران گذار باید با سیاست‌گذاری هوشمندانه حل شود. برای ایران نیز گسترش زیرساخت‌های انرژی‌های تجدیدپذیر یک ضرورت بوده که می‌تواند از ناترازی انرژی و آلودگی هوا بکاهد.