دیاکو حسینی معاون مطالعات اقتصادی و آینده پژوهی اتاق بازرگانی تهران در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصاد معاصر؛ با بیان اینکه بیش از ۲۰ نهاد و سازمان به‌طور هم‌زمان در حوزه اقتصاد دریامحور فعالیت دارند، اظهار داشت: با وجود فعالیت این حجم از دستگاه‌ها و اعتبارات، هنوز پاسخ روشنی برای میزان رشد در این حوزه نداریم. این تعدد مراکز تصمیم‌گیری نه‌تنها موجب هم‌افزایی نشده بلکه موجب موازی‌کاری، اتلاف منابع و نبود پاسخ‌گویی شده است.
وی افزود: ایران کشوری ساحلی با مرزهای طولانی در جنوب و شمال است و در مجاورت اقیانوس هند قرار دارد؛ جایی که امروز بیش از ۷۰ درصد تجارت کالایی و ۹۰ درصد نفت جهان از آن عبور می‌کند. با این وجود، به دلیل ضعف در سیاست‌گذاری، کمبود انسجام اجرایی و تاثیر تحریم‌ها، از این ظرفیت عظیم بهره چندانی نبرده‌ایم.
معاون مطالعات اقتصادی اتاق تهران تاکید کرد: مشکل اصلی ما، نبود یک نهاد واحد و مقتدر است که بتواند هم‌زمان سیاست‌گذاری کلان و نظارت اجرایی را بر عهده بگیرد. تا زمانی که نهاد بالادستی پاسخگو و منسجم نداشته باشیم، اقتصاد دریامحور در ایران به مرحله بهره‌وری واقعی نمی‌رسد.
حسینی تحریم‌ها را نیز مانعی بنیادین در مسیر توسعه این بخش دانست و گفت: حتی اگر بهترین مقررات و ساختارها را داشته باشیم، در شرایطی که اکوسیستم اقتصادی کشور از نظر بین‌المللی بسته و غیررقابتی است، توسعه اقتصاد دریامحور ممکن نخواهد بود. ما باید به‌صورت هم‌زمان، هم در سیاست‌گذاری اصلاح ایجاد کنیم و هم زمینه ادغام اقتصاد ایران در تجارت جهانی را فراهم آوریم.
وی بندر چابهار را یکی از کلیدی‌ترین فرصت‌های کشور برای کاهش وابستگی به خلیج فارس معرفی کرد و گفت: بیش از ۹۰ درصد تجارت ما از مسیر دریا انجام می‌شود. این وابستگی شدید به خلیج فارس و چند کشور محدود مانند چین و امارات، از نظر مسائیل امنیتی جالب نیست؛ بندر چابهار می‌تواند این وابستگی را کاهش دهد، اما توسعه آن بدون سرمایه‌گذاری خارجی ممکن نیست.
به گفته حسینی، تحریم‌ها مانع اصلی ورود سرمایه و فناوری به مکران و چابهار است، حتی کشورهای دوست مانند هند و چین هم به‌دلیل رژیم تحریم‌ها با احتیاط با ایران همکاری می‌کنند.
وی با اشاره به ظرفیت دریایی کشور در دریای خزر، گفت: در سواحل خزر نیز موانعی که ذکر شد، وجود دارد. نبود کشتی‌های مناسب، کمبود سرمایه و محدودیت‌های تحریمی موجب شده تجارت در این منطقه رشد چندانی نداشته باشد. هرچند رژیم حقوقی دریای خزر پیشرفت کرده و روابط با کشورهای ساحلی بهبود یافته اما سرمایه‌گذاری واقعی هنوز اتفاق نیفتاده است.
حسینی تصریح کرد: اقتصاد دریامحور برای آینده ایران حیاتی است اما این بخش تنها زمانی شکوفا می‌شود که کشور هم‌زمان دو مسیر را دنبال کند؛ نخست ایجاد نهاد سیاست‌گذار واحد با اختیارات کافی، و دوم اصلاح محیط اقتصادی؛ در غیر این صورت، اقتصاد دریامحور همچنان در حد شعار باقی خواهد ماند.