پیشرفت

در شرایطی که کشورهای توسعه‌یافته با اتکا به درآمدهای مالیاتی، زیرساخت‌های پایدار خود را می‌سازند و مسیر رشد را هموار می‌کنند، ایران همچنان با سهمی کمتر از ۵ درصدی مالیات از تولید ناخالص داخلی دست و پنجه نرم می‌کند؛ سهمی ناچیز که نه‌ فقط بازتابی از ضعف‌های ساختاری نظام مالیاتی است، بلکه اقتصاد کشور را در گرداب وابستگی به نفت، نابرابری اجتماعی و توسعه‌نیافتگی گرفتار کرده است.

آنکتاد اعلام کرد ایران در رده‌بندی شاخص آمادگی برای تکنولوژی‌های پیش‌رو، بالاتر از ۹۸ کشور و در رتبه ۷۲ جهان قرار گرفته است.

برخی تحلیلگران دستیابی به رشد اقتصادی ۸ درصدی در ایران را با استناد به عملکرد اقتصاد ایران در دهه‌ ۹۰، آثار منفی تحریم‌ها و پدیده هیسترزیس (Hysteresis) ناممکن می‌دانند، اما داده‌های بین‌المللی، ظرفیت‌های خالی تولیدی و تجربیات کشورهای مشابه ایران نشان می‌دهد که با اصلاحات ساختاری، بهره‌گیری از توان داخلی و بهبود فضای کسب‌وکار، اقتصاد ایران قادر به دستیابی به نرخ رشد هدف‌گذاری شده در برنامه‌ هفتم است.

ایران در دهه‌های اخیر رشد قابل توجهی در شاخص توسعه انسانی (HDI) و شاخص پیشرفت اجتماعی (SPI) داشته است. این دو شاخص که معیارهای فراتر از تولید ناخالص داخلی (GDP) را برای سنجش رفاه و کیفیت زندگی مردم در نظر می‌گیرند، نشان‌دهنده بهبود دسترسی به آموزش، خدمات بهداشتی و افزایش سطح معیشت در کشور هستند. ایران از سال ۱۹۹۰ تاکنون، پس از کره جنوبی، دومین رشد سریع در شاخص توسعه انسانی را تجربه کرده است.