به گزارش خبرنگار اقتصاد معاصر؛ توافقی که ۱۷ مرداد به امضای سران آمریکا، ارمنستان و جمهوری آذربایجان در کاخ سفید رسید، متضمن ایجاد مسیری بین بخش اصلی جمهوری آذربایجان با نخجوان از طریق جنوب ارمنستان است که توسط یک شرکت خصوصی امنیتی-نظامی آمریکایی ساخته می‌شود.
ایجاد چنین مسیری توسط شرکتی آمریکایی، ارتباط ایران با روسیه، ارمنستان و اروپا را تحت کنترل آمریکا، ترکیه و باکو قرار می‌دهد و این امر اهرم فشاری از سوی این دولت‌ها بر ایران خواهد بود.
در حالی که رئیس جمهور آمریکا با ۱۰ هزار کیلومتر فاصله، سران ارمنستان و جمهوری آذربایجان را برای این توافق به کاخ سفید آورد اما افرادی در داخل کشور با بی‌اهمیت جلوه دادن این مسیر مرزی، شرایط دوره قاجار را بین مردم زنده می‌کنند. به عنوان نمونه، فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت پس از امضای این توافق در ۲۱ مرداد با در دست گرفتن یک نقشه و اشاره به کوتاه بودن کریدور جعلی گفت: «گذرگاه زنگزور ربطی به از دست رفتن مرزهای ایران ندارد.»
خانم سخنگو متوجه نیست که کل مرز ایران با کشور ارمنستان همان یک ذره‌ای است که نشان داد. با استدلال وی، واگذاری بحرین توسط محمدرضا پهلوی اشکالی نداشت، چون فقط یک جزیره کوچک است یا واگذاری باریکه قره‌سو به آتاتورک توسط رضا خان -که علت بسیاری از مشکلات کنونی است- نیز اهمیتی ندارد، زیرا قره‌سو باریکه کوچکی است.
در شرایط کنونی که غرب در سایه مشغول بودن روسیه به جنگ اوکراین توانسته حضور خود را در شمال غرب ایران بر پایه توافق مشترک میان سران آذربایجان و ارمنستان کامل کند، ضروری است این وقایع با حساسیت کامل دنبال شود و به جای فرافکنی، اقدامات مقابله‌ای برای جلوگیری از عملیاتی شدن آن به عمل آید.