به گزارش خبرنگار اقتصاد معاصر؛ یکی از مهم‌ترین نقاط عطف در تاریخ پس از انقلاب اسلامی ایران، توسعه زیرساخت‌های حیاتی کشور و تغییر شرایط اسف‌بار ابتدای انقلاب است. زیرساخت‌هایی که شرط لازم برای توسعه و پیشرفت اقتصادی هرکشوری به شمار می‌رود و در صورت فقدان آن‌ها هرگونه رشد اقتصادی بی‌معنا خواهد شد.
از جمله این موارد می‌توان به توسعه شبکه انرژی به سراسر کشور اشاره کرد. آمارها اینگونه روایت می‌کنند که در حالی که پیش از انقلاب فقط ۳.۱ میلیون مشترک برق اعم از خانگی، عمومی، صنعتی و کشاورزی در کشور وجود داشت اما این رقم اکنون با رشد ۱۳ برابری به بیش از ۴۰ میلیون و پوشش برق‌رسانی در کشور به حدود ۱۰۰ درصدی رسیده، به گونه‌ای که اکنون حتی روستاهای بیش از ۱۰ خانوار نیز از این امکان بهره‌مند شده‌اند.
آمار برق‌رسانی به روستاها در جهان و ایران از فاصله معنادار بیش از ۲۰ درصدی ایران با میانگین جهانی حکایت دارد؛ به این معنا که میانگین برق‌رسانی به روستاها در دنیا هم‌اکنون ۷۹ درصد و در ایران ۹۹.۷ درصد است.
در بخش شاخص‌های مهم گاز و گازرسانی نیز، پس از پیروزی انقلاب اسلامی فقط ۵ شهر از حدود ۵۰ هزار انشعاب برخوردار بودند، در حالی که اکنون ۸۵ درصد روستاهای کشور و ۹۹ درصد شهرها از نعمت گاز طبیعی برخوردار شده‌اند.
توسعه بیش از ۳۰ برابری خطوط ریلی از حدود ۵۰۰ کیلومتر قبل از انقلاب اسلامی به بیش از ۱۵ هزار کیلومتر و رسیدن به ضریب پوشش حدود ۹۰ درصدی در حوزه زیرساخت‌های مناسب حمل‌ونقل و ترانزیت که یکی از اصلی‌ترین پیشران‌های انجام فعالیت‌های اقتصادی و بزرگ شدن کیک اقتصادی کشور محسوب می‌شود، در حالی پس از انقلاب اسلامی رخ داده که این مقدار در ابتدای انقلاب فقط حدود ۲۰ درصد بود.
متوسط ساخت این خطوط راهبردی حمل‌ونقل پیش از انقلاب فقط ۸۰ کیلومتر در سال بوده، در حالی که این میزان با وجود تحریم‌های شدید پس از انقلاب، به حدود ۱۷۰ کیلومتر در سال رسیده است.
در زمینه کشاورزی نیز در دوران پهلوی، ایران بزرگترین واردکننده مواد غذایی به شمار میرفت، به طوری که، پنیر از دانمارک، تخم مرغ از اسرائیل، گوشت از استرالیا، گندم از آمریکا، مرغ از فرانسه، سیب زمینی و پیاز از پاکستان وارد میشد. از این‌رو کشور فقط برای ۳۳ روز قادر بود که غذای مورد نیاز را در داخل تهیه کند ولی با پیروزی انقلاب اسلامی، تحول چشمگیری در کشاورزی کشور به وجود آمد، به گونه‌ای که ضمن خودکفایی در بیشتر محصولات کشاورزی، فقط کمتر از پنج درصد مواد غذایی نهایی مورد نیاز از خارج از کشور وارد می‌شود و در برخی اقلام کشاورزی نیز جمهوری اسلامی ایران در ردیف صادرکنندگان قرار گرفته است.
از این‌رو بیش از ۶ برابر شدن مقدار تولید و قرار گرفتن در سطح ۱۳۰ میلیون تن تولید محصولات کشاورزی پس از انقلاب اسلامی، در حالی رقم خورده که در رژیم پهلوی این مقدار فقط ۲۰ میلیون تن بوده است.
سال ۱۳۵۶ سهم بخش کشاورزی از تولید ناخالص داخلی ۱.۲۹ درصد بود که هم‌اکنون به ۱۵ درصد ارتقا یافته که این امر توجه به تولید داخل را نشان می‌دهد. از این‌رو بنابر گزارش سازمان خواروبار جهانی (FAO)، سرانه مصرف غذای ایرانیان از ۱۷۰۰ کیلو کالری در سال ۵۷ با رشد حدودا ۲ برابری به ۳۱۵۰ کیلو کالری در سال‌های بعد از انقلاب و حتی تا میانه دهه ۹۰ یعنی سال ۹۶ رسیده است.