
کشاورزی هوشمند؛ راهی به سوی امنیت غذایی پایدار در ایران

به گزارش خبرنگار اقتصاد معاصر؛ کشاورزی مدرن، موضوعی است که طی سالهای اخیر، بارها از سوی پژوهشگران و کارشناسان این بخش مورد تاکید قرار گرفته است. در حالی که روز به روز، جمعیت جهان افزایش پیدا کرده و به تبع آن، نیاز به غذا نیز افزایش مییابد، در نتیجه تغییر کشاورزی سنتی به کشاورزی مدرن، میتواند نقش به سزایی در تامین امنیت غذایی کشورها داشته باشد.
کشاورزی ایران نیز با چالشهایی همچون کمبود منابع آبی، بهرهوری پایین، تغییرات اقلیمی و افزایش هزینههای تولید روبهرو است. در چنین شرایطی، فناوریهای نوین مانند هوش مصنوعی، اینترنت اشیا (IoT)، بلاکچین و استارتاپهای کشاورزی میتوانند راهگشای بسیاری از مشکلات باشند. با این حال کشورمان هنوز نتوانسته از ظرفیتهای موجود در راستای هوشمندسازی کشاورزی استفاده کند.
هوش مصنوعی و اینترنت اشیا؛ ابزارهایی برای کشاورزی پایدار
در بسیاری از کشورهای جهان، کشاورزی هوشمند به کمک حسگرهای دیجیتال، هوش مصنوعی و کلاندادهها به بهرهوری بالاتر و کاهش مصرف منابع منجر شدهاند اما در ایران، این فناوریها هنوز در مرحله آزمایش قرار دارند.
به عنوان مثال در هلند، سیستمهای مبتنی بر اینترنت اشیا توانستهاند که میزان مصرف آب را تا ۵۰ درصد کاهش دهند و در کشاورزان هندی نیز با استفاده از نرمافزارهای هوشمند، الگوی کشت را بهینه کرده و بهرهوری را ۳۰ درصد افزایش دادهاند. در کشوری همچون چین نیز پهپادهای هوشمند و الگوریتمهای یادگیری ماشین توانستهاند تا میزان استفاده از آفتکشها را ۷۰ درصد کاهش دهند.
با این حال نگاهی به وضعیت ایران نشان میدهد که هنوز جای هوش مصنوعی در کشاورزی کشورمان خالی است. از نظر برخی کارشناسان، سرمایهگذاری در کشاورزی هوشمند ایران بسیار محدود است و به دلیل زیرساختهای ضعیف اینترنت در مناطق روستایی، امکان استفاده گسترده از سیستمهای هوشمند کشاورزی وجود ندارد. همچنین برخی معتقدند که عدم آشنایی کشاورزان با فناوریهای نوین، یکی از موانع اصلی پذیرش این تکنولوژیها است.
بلاکچین و تحول در زنجیره تامین کشاورزی
یکی از چالشهای بزرگ کشاورزی ایران، تعدد واسطهها و نبود شفافیت در زنجیره تامین محصولات کشاورزی است. بسیاری از کشاورزان سهم اندکی از سود نهایی دارند، در حالی که دلالان و واسطهها سود اصلی را کسب میکنند. در این بین علاوهبر تولیدکنندگان، مصرفکنندگان نیز متحمل ضرر خواهند شد.
بلاکچین چگونه به شفافیت کشاورزی کمک میکند؟
به طور کلی بلاکچین میتواند با رهگیری محصولات از زمان کشت تا عرضه در بازار، نه تنها از کیفیت محصولات اطمینان حاصل کرد، بلکه سلامت آنها نیز همواره کنترل خواهند شد. همچنین حذف واسطههای غیرضروری و افزایش سهم کشاورزان از فروش محصولات را به همراه خواهد داشت.
علاوهبر این موارد، استفاده از هوش مصنوعی در بخش کشاورزی میتواند با ایجاد قراردادهای هوشمند، برای پرداخت عادلانه و فوری به کشاورزان موثر باشد. از همینرو، این تکنولوژی نه فقط میتواند از کمبود عرضه محصولات به بازار جلوگیری کند، بلکه میتواند در زمانهای خرید تضمینی محصولات، سریعتر از گذشته، مطالبات تولیدکنندگان را پرداخت کند.
چرا ایران هنوز از بلاکچین در کشاورزی استفاده نکرده است؟
بررسیها نشان میدهد که نبود قوانین مشخص در زمینه استفاده از بلاکچین در کشاورزی، مقاومت دلالان و واسطهها در برابر شفافسازی قیمتها و عدم آگاهی کشاورزان و مسؤولان از کارکردهای بلاکچین، از عوامل اصلی استفاده نکردن کشور از این مساله است.
هوش مصنوعی و پیشبینی تغییرات اقلیمی
تغییرات اقلیمی و کاهش منابع آبی از تهدیدات جدی کشاورزی ایران هستند. مدلهای هوش مصنوعی میتوانند در پیشبینی آبوهوا و مدیریت بحرانهای کشاورزی نقش مهمی ایفا کنند. در واقع مدلهای هوش مصنوعی در کشاورزی میتواند وضعیت بارندگی و دما را قیقتر پیشبینی کند تا برنامهریزی بهتر کاشت و برداشت اتفاق بیفتد، با مدیریت بهینه آبیاری از هدررفت منابع آب جلوگیری شود و ریسک خسارتهای ناشی از بلایای طبیعی نیز کاهش یابد.
سودآوری کشاورزی با هوش مصنوعی
کشاورزی ایران در نقطه عطفی قرار دارد؛ یا باید به سمت استفاده از فناوریهای نوین حرکت کند، یا همچنان با روشهای سنتی و ناکارآمد، بهرهوری پایین و مشکلات اقتصادی دستوپنجه نرم کند. تجربه کشورهای موفق نشان داده که سرمایهگذاری در کشاورزی هوشمند و دیجیتال، نه فقط مصرف منابع را کاهش میدهد، بلکه سودآوری بیشتری را برای کشاورزان به همراه دارد اما این تحول نیازمند اراده سیاسی، سرمایهگذاری هدفمند و پذیرش عمومی فناوریهای نوین است.
اگر این مسیر به درستی طی شود، ایران میتواند در آیندهای نه چندان دور، از کشوری وابسته به واردات محصولات اساسی، به صادرکننده محصولات باکیفیت و پایدار تبدیل شود.