روایتی دست‌اول از جلسات حساس دولت سیزدهم برای حذف ارز ۴۲۰۰

به گزارش اقتصاد معاصر؛ یکی از مهم‌ترین و جنجالی‌ترین سیاست‌های اقتصادی سال‌های اخیر در ایران، حذف ارز ترجیحی 4200 تومانی برای واردات کالاهای اساسی بود؛ سیاستی که در دولت دوازدهم آغاز شد و در دولت سیزدهم به نقطه تصمیم‌گیری نهایی رسید. در حالی که برخی کارشناسان معتقد بودند این سیاست منجر به رانت، فساد و هدررفت منابع ارزی شده، عده‌ای دیگر نسبت به پیامدهای تورمی و آثار معیشتی حذف این ارز هشدار می‌دادند.

روند تصمیم‌گیری درباره این سیاست، پشت صحنه جلسات کارشناسی و همچنین چالش‌هایی که در مسیر اجرای آن وجود داشت، موضوعی است که در این گفت‌وگو از زبان یکی از افراد مطلع و حاضر در جلسات مهم دولت بازگو می‌شود.

آنچه می‌خوانید روایت جزئی و دست‌اولی است از فضای جلسات دولت سیزدهم پیش از حذف ارز ترجیحی از زبان پیمان قربانی، معاون اقتصادی بانک مرکزی در آن برهه؛ روایتی که ابعاد فنی، ملاحظات اجرایی، و حساسیت‌های اجتماعی و امنیتی این تصمیم بزرگ را به تصویر می‌کشد.

یکی از مهم‌ترین سیاست‌های اقتصادی دولت سیزدهم، حذف ارز ترجیحی 4200 تومانی برای کالاهای اساسی بود. مقامات وقت چه استدلال‌هایی برای اجرای این سیاست داشتند و از نظر شما این اقدام چه نتایجی به دنبال داشت؟ همچنین، آیا اجرای این سیاست توصیه نهادهای بین‌المللی مانند صندوق بین‌المللی پول بود و می‌توان ردپای این نهادها را در تصمیم‌گیری دولت دید یا خیر؟

قربانی در تشریح روند سیاست‌گذاری ارز 4200 تومانی اظهار داشت: موضوع ارز 4200 تومانی به ابتدای سال 1397 بازمی‌گردد. بنده در آن مقطع نه در جایگاه تصمیم‌گیری در ستاد دولت حضور داشتم و نه از مدافعان یا مخالفان این سیاست بودم؛ بلکه این سیاست به هر ترتیب به عنوان سیاست رسمی دولت اتخاذ شد. این سیاست تا پایان دوره مدیریت آقای سیف در بانک مرکزی ادامه یافت و نرخ ارز ترجیحی حتی تا 4800 تومان هم افزایش یافت. پس از تغییر مدیریت در مردادماه، مجدداً نرخ ارز ترجیحی به 4200 تومان بازگردانده شد.

وی ادامه داد: این سیاست با هدف حمایت از معیشت جامعه و مصون ماندن مردم از شوک‌های ارزی اتخاذ شد و تصمیم‌گیری در حوزه مالی دولت انجام گرفت. در ابتدای اجرا، دولت ارز خود را با این نرخ عرضه می‌کرد و کالاهای اساسی و دارو نیز با همین نرخ وارد کشور می‌شد.

معاون اقتصادی سابق بانک مرکزی افزود: در همان مقطع، نرخ ارز آزاد در مدت کوتاهی به بالای 30 هزار تومان رسید که موجب شد دولت برای تأمین این ارز، منابع بیشتری به بانک‌ها تخصیص دهد و این مسأله به افزایش نقدینگی منجر شد. این ایراد جدی این سیاست در آن مقطع بود. البته در همان زمان نیز بارها پیشنهاد شد که این سیاست تعدیل شود و بخشی از کالاها از شمول آن خارج شوند.

قربانی تصریح کرد: در جلسات مختلفی که در آن زمان برگزار می‌شد، از دستگاه‌های اقتصادی، از جمله بانک مرکزی، نظر کارشناسی خواسته می‌شد. همکاران ما در حوزه اقتصادی با همکاری نهادهای تنظیم بازار و وزارت صمت، تأثیر حذف ارز ترجیحی بر شاخص قیمت مصرف‌کننده (CPI) را محاسبه و آثار تورمی آن را ارائه می‌دادند. اما تصمیم‌گیری درباره ادامه یا توقف این سیاست و تعیین کالاهای مشمول آن در اختیار ما نبود، چرا که تأمین ارز در حوزه اختیارات بانک مرکزی قرار نداشت. این روند تا پایان دولت دوازدهم بدون تغییر ادامه یافت.

وی در ادامه به جلسه‌ای مهم در ابتدای دولت سیزدهم اشاره کرد و گفت: مهرماه 1400، نخستین جلسه‌ای بود که بنده به همراه آقای صالح‌آبادی، رئیس کل جدید بانک مرکزی، در هیئت دولت شرکت کردیم. در این جلسه، شهید رئیسی نیز حضور داشتند. موضوع اصلی جلسه چیز دیگری بود، اما پس از ارائه گزارش، بحث حذف ارز 4200 تومانی مطرح شد. قرار بود این ارز از ابتدای آبان همان سال حذف شود.

قربانی افزود: در جلسات کارشناسی قبلی نیز بارها این موضوع بررسی شده بود. برخی مسئولان وقت تأکید داشتند که این سیاست اثر تورمی چندانی ندارد و حتی عنوان می‌کردند که اکثر این کالاها هم‌اکنون نیز به نرخ بازار آزاد فروخته می‌شوند. با این حال، ما قبلاً محاسبات دقیق انجام داده بودیم و می‌دانستیم که چنین نیست. وظیفه ما این بود که بدون جانبداری، صادقانه تبعات این تصمیم را به سیاست‌گذاران منتقل کنیم./تسنیم